Viðstöðulaust samhengi í innri orðmyndun aftanverðrði

Sit hérna og á að vera að læra málfræði.
Er ekki skemmt.
Hélt að ég þyrfti aldrei aftur að læra um viðtengingarhátt nútíðar og þátíðar, afturbeygð fornöfn, aði ði di og ti, þolmynd, germynd og miðmynd, muninn á lýsingarorðum og atviksorðum o.s.frv.
Hélt ég hefði lokað á þá bók þegar ég kláraði grunnskólann.
En það er nú einu sinni svo að ef maður er að læra að verða kennari þá þarf maður víst að kunna þessi fræði betur en nemendurnir tilvonandi.

Alveg ótrúlegt að þó ég muni svosem þessi heiti flestöll þá kann ég þetta alls ekki lengur.
Held eiginlega að ég hafi aldrei lært þetta almennilega. Ég hef nefnilega alltaf verið nokkuð góð í stafsetningu algjörlega óháð öllum reglum og slíku.

Sé núna þegar ég renni yfir fyrri blogg að ég nota líklega óhóflega mikið af atviks- og lýsingarorðum, stundum helst til langar setningar - fullar af hlið- og undirskipuðum aukasetningum í stað þess að nota færri og hnitmiðaðri aðalsetningar og ég mætti líklega hugsa nánar út í hvar andlagið er staðsett miðað við frumlagið.

Skildirðu þetta?

Tilgangnum er samt væntanlega náð þegar ég get ekki lengur lesið texta án þess að velta svona hlutum fyrir mér.
Buhu - búið að eyðileggja nautnina af því að lesa fyrir mér .
Var nógu slæmt í síðustu viku þegar ég hljóðritaði í huganum allt sem ég las - þarf að skrifa annan pistil um hljóðritun fljótlega - eða ekki.

Þar til næst...

B

Ps. Marta mín, ég bara varð að stela gullmolanum þínum og nota hann í fyrirsögn.

Athugasemdir

[marta (IP-tala skráð) 7.11.2006 kl. 10:00]

..hvað ég er glöð að þetta komst á prent...hey flott, hægt að skipta um lit á commentum...